Pod koniec 1989 r. reformatorzy w łonie Bułgarskiej Partii Komunistycznej obalili dyktatora Todora Żiwkowa i rozpoczęli reformę systemu politycznego licząc, że pozwoli im to na utrzymanie się przy władzy. Ograniczona liberalizacja stworzyła warunki do dynamicznego rozwoju słabych dotychczas środowisk opozycyjnych. Wobec masowych nastrojów antyrządowych władza postanowiła zasiąść z przedstawicielami opozycji do Okrągłego Stołu. Obrady prowadzone od stycznia do maja 1990 r. zadecydowały o kierunku dalszych przemian.

Zawarte w ich efekcie porozumienie przewidywało m.in. demokratyzację życia politycznego oraz rozpisanie wolnych wyborów do parlamentu i do Wielkiego Zgromadzenia Narodowego, które miało uchwalić nową konstytucję. Jednocześnie pozwoliło zachować pozycję polityczną oraz uniknąć odpowiedzialności członkom byłej partii komunistycznej. Choć na początku 1990 r. aresztowano Żiwkowa pod zarzutem m.in. nadużycia władzy, nie został on później ukarany. Postkomuniści zwyciężyli w wyborach 10-17 czerwca 1990 r..

Bułgaria była jedynym krajem w Europie Środkowowschodniej, który połączył pierwsze demokratyczne wybory z kwestią przygotowania nowej konstytucji. Uchwalona już w 1991 r. stworzyła podstawy do dalszego odchodzenia od komunizmu i rozwoju demokracji. W połowie 1990 r. parlament powołał na urząd prezydenta Żelu Żelewa, przewodniczącego stronie opozycyjnego przy Okrągłym Stole. W 1990 r. Bułgaria nawiązała stosunki dyplomatyczne z NATO oraz współpracę z UE. Pod koniec tegoż roku parlament wydał rezolucję, w której wyraził chęć przyszłego przystąpienia do UE.