Pogarszająca się sytuacja gospodarcza sprawiła, że w maju 1988 r. władze Węgierskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej (MSZMP) zmusiły Jánosa Kádára do dymisji. Na czele partii stanął Károly Grósz, inicjując proces liberalizacji ustroju politycznego. Za sprawą ustawy o stowarzyszeniach z 10 stycznia 1989 r. Węgrzy otrzymali możliwość zrzeszania się w niezależnych organizacjach. Już pół roku później partie opozycyjne zasiadły przy Okrągłym Stole. Wyłonieni tą drogą reprezentanci 13 czerwca 1989 r. rozpoczęli negocjacje przy Trójkątnym Stole z przywódcami MSZMP oraz delegatami organizacji związanych z aparatem państwa. Porozumienie zawarte 18 września określiło fundamentalne zmiany ustrojowe. Węgierska Republika Ludowa przekształcała się w Republikę Węgierską ze znowelizowaną konstytucją oraz wielopartyjnym systemem politycznym. Nowym świętem narodowym stał się Dzień Republiki obchodzony 23 października. Upamiętniał on wybuch w 1956 r. antykomunistycznej rewolucji węgierskiej.
Datę wolnych wyborów wyznaczono na 23 marca (druga tura 8 kwietnia) 1990 r. Jeszcze przed nimi doszło do samorozwiązania MSZMP i utworzenia Węgierskiej Partii Socjalistycznej. Jednak w styczniu 1990 r. światło dzienne ujrzały dokumenty świadczące, że służby specjalne inwigilują partie opozycyjne. Afera „Dunagate” pogrążyła postkomunistów.
W demokratycznych wyborach zwyciężyło chadeckie Węgierskie Forum Demokratyczne (MDF) pod przywództwem uczestnika węgierskiego powstania w 1956 r., Józsefa Antalla, uzyskując 42,5 proc. głosów. Rząd koalicyjny MDF utworzyła z Niezależną Partią Drobnych Rolników (FKgP), która zdobyła 11,4 proc. głosów, oraz z Chrześcijańsko-Demokratyczną Partią Ludową (KDNP) z wynikiem 5,4 proc. głosów. Postkomunistyczna Węgierska Partia Socjalistyczna zdobyła zaledwie 10 proc. głosów.
Na premiera parlament desygnował 23 maja Antalla. Następnie 4 sierpnia wybrał prezydentem pisarza, a zarazem wieloletniego więźnia politycznego – Árpáda Göncza.
Trwającą transformację nazwano „rewolucją negocjowaną”, ponieważ nie zainicjował jej bunt społeczeństwa. Jej dopełnieniem były dwie tury wyborów burmistrzów miast i samorządów lokalnych we wrześniu i październiku 1990 r.
W międzyczasie rząd Antalla zaczął gospodarczą reformę. Ubocznym skutkiem urynkowienia i prywatyzacji okazało się bezrobocie, które osiągnęło poziom 14 proc. Towarzyszył temu spadek dochodów oraz wzrost frustracji. Największym jej przejawem stał się wielki protest taksówkarzy, który wybuchł 23 października 1990 r., po podwyżkach cen benzyny. Masowe blokady dróg sparaliżowały kraj. Kryzys rząd zażegnał po 5 dniach, obiecując protestującym rekompensaty za drogie paliwo. Premier Antall zajął się też kwestią mniejszości węgierskiej, zamieszkującej ościenne państwa. Jego przemówienia o jedności narodu odczytywano jako próbę podważania traktatu z Trianon. Mimo to w listopadzie 1990 Węgry zostały pierwszym państwem wśród krajów postkomunistycznych przyjętym do Rady Europy.
